BOMBAJ - migawki z plaży

Bombaj obok Delhi i Kalkuty to ważne miasto Indii. Choć nie ma tylu zabytków co w Delhi i  kolonialnego klimatu  jak w Kalkucie, jest niezwykłą mieszanką kulturową, swoistym tyglem. Tutaj żyją obok siebie Hindusi, Żydzi, Parsowie, Chrześcijanie, Buddyści, Muzułmanie,  Dżiniści. Każdy dba o swoje obyczaje, tradycje, stroje. Ta niezwykła mieszanka  sprawia, ze miasto jest żywiołowe, pełne energii i indyjskiego chaosu. 

Nasze zwiedzanie Bombaju zaczniemy od plaż. Powiecie, co to za atrakcja ? Otóż plaże w Indiach zdecydowanie różnią się od tych, które znamy z naszych szerokości geograficznych. Wcale nie dlatego , ze inaczej wygadają, no może trochę inaczej pachną , ale dlatego, że na tych plażach dzieją się rzeczy, których nie zobaczymy  u nas. Hindusi nie wylegują się na piasku tak jak my, nie przebierają się w odważne kostiumy kąpielowe, nawet  ich kąpiel w morzu wygląda zupełnie inaczej.

W Bombaju plaż jest wiele. Są jednak dwie, na które warto zajrzeć, zwłaszcza o zachodzie słońca. Jedna to Chowpatty a druga Juhu. My właśnie nieopodal tej drugiej mieszkaliśmy. 

Plaże w Bombaju są mocno zanieczyszczone, Chowpatty szczególnie. Uznana została za jedną z najbrudniejszych plaż świata.  Ale mieszkańcom Bombaju  wcale to nie przeszkadza, wręcz przeciwnie. Tłoczno tam,  zwłaszcza wieczorem. Hindusi uwielbiają zachody słońca , zachowują się wtedy jak małe dzieci, żywiołowo reagują a jednocześnie jest w tym spektaklu coś mistycznego. Woda kompletnie nie nadaje się do pływania. Myślę nawet, że moczenie stóp nie jest wskazane.  Ale to przecież Indie. Skoro regularnie  w brudnym Gangesie  odbywają rytualne oczyszczające kąpiele, to co dopiero w morzu, które na pierwszy rzut oka wcale tak źle nie wygląda.  Spacerując po plaży musieliśmy  mocno wytężać wzrok aby nie wdepnąć w to i owo.

Na plaży jest bardzo dużo dzieci. Przychodzą tu pobawić się i załatwić swe potrzeby fizjologiczne.  A tak naprawdę, to one tu po prostu mieszkają. Wcale nie muszą przychodzić. Nie mają ubikacji i łazienek, a siku trzeba przecież  gdzieś zrobić. Ale  czy na siku się  tym razem skończyło ? Nie wiem.

Masa ludzi i ścisk na plaży mnie mocno  zaskoczył. Wiedziałam, że przychodzą tu każdego popołudnia aby pospacerować, spotkać się się, coś zjeść. Ale żeby aż w takich ilościach?  Potem okazało się, że przychodzą tu też w innych celach. Zobaczcie sami w jakich.

Przychodzą odprawić modły przy zachodzącym słońcu i porozmawiać z Bogiem. Każdy inaczej, zgodnie ze swoja religią. Chociaż w Indiach z tolerancją nie jest do końca tak idealnie, to jest o niebo a może nawet o dwa nieba lepiej niż u nas.

Przychodzą nacieszyć się ciepłą wodą Morza Arabskiego. Radość z kąpieli  jest ogromna. Hindusi mają w sobie coś z małych dzieci. Są łatwowierni i potrafią się cieszyć małymi rzeczami.

Przychodzą także pograć w krykieta. Trzeba Wam wiedzieć, że Hindusi kochają ten sport, i są w tym  naprawdę  dobrzy. Tak jak u nas kiedyś chłopcy grali w piłkę gdzie się dało, tak tutaj na każdym kroku można spotkać młodych Hindusów z kijami, uganiających się za piłeczką.

Przychodzą z nadzieją, że znajdą skarby, które odmienią ich życie. Morze przecież jest łaskawe. A tak na prawdę, wielu przychodzi tu do pracy.

                                      

I tak by można bez końca wyliczać. Dzieje się tam dużo, zresztą jak w całych Indiach. Spacerowaliśmy po plaży dwa popołudnia i coraz bardziej wsiąkaliśmy w atmosferę tego miejsca. Nawiązywaliśmy znajomości. Tam po raz pierwszy jedliśmy pav bhaji - gęste warzywne curry podawane z ciepłą, miękką bułeczką. Potem długo szukałam tego samego smaku po całych Indiach.

Pav bhaji jest wymyślone właśnie w Bombaju w latach 50-tych XX w jako szybka potrawa dla pracowników zakładów włókienniczych. Odmian Bhav  bhaji jest wiele. Jest serowe, pieczarkowe, bez cebuli i czosnku, z bananami zamiast ziemniaków itd.

Nasze spacery po plaży  Juhu kończyły się  z zachodem słońca. Co wieczór słońce zachodziło podobnie. Zmieniali się tylko  aktorzy.

Zazdroszczę trochę Bombajczykom takich malowniczych zachodów słońca jak te. Nam muszą wystarczyć wspomnienia i zdjęcia.