CHINY - w poszukiwaniu mitycznego Sangri La

Czas opuścić prowincję Guinzhou. Dziś ruszamy do północnego Yunnanu, a dokładnie do Sangri La. Już sama nazwa brzmi tajemniczo. Pewnie większość z Was słyszała o mitycznej krainie  szczęśliwości. Ale czy na pewno to ta kraina? Do niedawna  region  ten nosił nazwę Zhongdian. Dopiero w 2001 r, władze chińskie zdecydowały przemianować go na Sangri La. Zabieg ten okazał się strzałem w 10. Fikcyjna kraina z powieści J. Hiltona nagle odnalazła  się wYunnanie i ożyła. Do Sangri La zaczęły ściągać rzesze turystów, którzy szybko docenili niepowtarzalne piękno tego kawałka  Chin. Ot i całą prawda o mitycznym Sangri La. Ale coby nie mówić o chińskim wybiegu, rejon zasługuje by tak go nazywać.

Pomału ruszamy na północ. Opuszczamy krainę , jak okiem sięgnąć skąpaną  w zieleni pól ryżowych i z mozołem wspinamy się w kierunku  gór i ukrytej tajemniczej krainy Sangri La.  Krajobraz zmienia się radykalnie. Wraz z wysokością robi się coraz bardziej surowy. Pola przybierają barwę złota. Wszechobecna dotąd zieleń ustępuje miejsca rudościom. 

Wysokość na jakiej się znaleźliśmy (3200 mnpm) sprawiła, że  powietrze stało się klarowne i czyste jak kryształ . Do  celu było  już niedaleko. Gdy tylko  wjechaliśmy na Płaskowyż Tybetański , naszym oczom ukazał się taki oto widok.

Szeroka,  zielono-złota  dolina, a  pośrodku  niej wijąca  się leniwie rzeka wyglądała wręcz idyllicznie. Liczne krzewy i drzewa ubrane  we wszystkie  kolory jesieni dopełniały całości. Wyglądało to jak obraz namalowany przez  malarza impresjonistę. Wtedy po raz pierwszy  pomyślałam, że może rzeczywiście mityczna Sangri La leży własnie tutaj.

 O tym , że wjechaliśmy w tereny  zupełnie odmienne od  tych  oglądanych do tej pory, świadczyły   zabudowania . Domy , otoczone bielonymi  ścianami  a ich  główne wejścia przyozdobione  charakterystycznymi zdobieniami   mówiły nam , że stąd już niedaleko do Tybetu. Kolor biały to kolor  święty. Przodkowie tybetańscy czcili białe kamienie.

 Na podwórkach wszędzie  w dużych ilościach przechadzały  się  świnki czarne i włochate.

W mijanych po drodze wioskach , piękne , stare drewniane domy przyciągały nasze spojrzenia. Takie chałupy podzielone sa na dwa poziomy. Dolna częśc przeznaczona jest dla zwierząt i przechowywania narzędzi rolniczych oraz drewna. Na górnej kondygnacji mieszkają ludzie.

Wzniesiona nad 3.200 m  n.p.m niebywale piękna i mityczna kraina rozciąga się na trawiastym płaskowyżu wśród rozległych pastwisk i gór. Na tak dużej wysokości tutejsza ludność jest typowo rolnicza, uprawia pszenicę i warzywa oraz hoduje jaki, konie i owce.

Ludzie tu żyjący, wyglądają także inaczej niż Ci z prowincji Guinzhou. Mają  zdecydowanie inne rysy twarzy. Region jest zamieszkany głównie przez Tybetańczyków.

Ciemniejszy kolor skóry , ogorzałe od słońca i zimna twarze  sprawiają, że i spojrzenia mają surowsze. W końcu to wysokopienni górale. Okoliczne góry przecież  do małych nie należą

W takim nakryciu głowy jak poniżej nie ma co się martwić , że  nie zabrało się parasolki z domu. Oryginalne, prawda?

 Główną religią w Zhongdian jest buddyzm tybetański, zakorzeniony tutaj od XI wieku.

 Pełno tu modlitewnych flag zawieszonych dosłownie wszędzie. Kolejność kolorów flag na sznurku jest podobno ściśle określona, a każdy z nich symbolizuje jeden z pięciu elementów otaczającego nas świata.  Niebieski to niebo lub kosmos, biały to powietrze czy wiatr, czerwony to ogień, zielony to woda, a żółty to ziemia. Według Tybetańczyków balans pomiędzy tymi elementami pozwala na życie w zdrowiu i harmonii.

Jeszcze niedawno Shangri La była małą trudno dostępną i zagubioną  osadą.  Dzisiaj przekształciła się w znane turystyczne  miejsce, stając się atrakcją dla przybyszów z całych Chin. I nie tylko. Nie oznacza to jednak, że jest tak oblegane np jak Mur Chiński. Przez cały tam pobyt na palcach jednej ręki można było zliczyć białasów. Większość stanowili Chińczycy.

A to już widok na miasto z góry. Zawsze  jeśli tylko istnieje taka możliwość, warto wspiąć się na jakieś wzniesieni aby zobaczyć wszystko z góry. Świat wygląda wtedy zupełnie inaczej. Śmeim twierdzić, że piękniej.

 Oznaki tybetańskiej kultury widać od razu po wejściu pomiędzy wąskie uliczki miasteczka. Stupy są jednym z charakterystycznych i bardzo malowniczych elementów tej kultury. Drugim tybetańskim elementem również dobrze widocznym w Shangri-La są młynki modlitewne.

  

Ten tu widoczny powyżej jest ponoć największym młynkiem modlitewnym na świecie.

Ogromne koło modlitewne na obrotowej osi z wypisanymi na powierzchni mantrami , przez cały 

dzień  wprawiane jest przez wiernych w ruch. Zgodnie z wierzeniami tybetańskimi obracanie młynkiem modlitewnym daje ten sam efekt, jak ustne recytowanie modlitw.

 Tybetańczycy często noszą w rękach  tzw  male do medytacji.  Palce przesuwają się po  paciorkach  różańca . Słychać cichy szept mantry "om mani padme hum" co w dokładnym tłumaczeniu brzmi : "Bądź pozdrowiony, klejnocie w kwiecie lotosu". Ten  różaniec buddyjski służy np do odliczania ilości powtórzeń mantry, imion Buddy, liczenia pokłonów,  itd. Mala jest złożona ze 108 korali.

 Niedaleko , na północ od Sangri La jest miejsce, które koniecznie trzeba odwiedzić. Oparty o zbocze góry,  niczym pałac z bajki stoi  przecudnej urody  klasztor Songzalin. Jest to największy klasztor lamów buddyzmu tybetańskiego w Yunnanie. Cały kompleks zajmuje powierzchnię około 300.000m.

Z klasztoru roztacza się cudny widok na  małe jezioro.  Klasztor Songzalin jest leciwy. Został zbudowany w XVII w. Miejsce  nazywane jest Małym Pałacem  Potali.

Wzorowany jest  na  słynnym pałacu w Lhasie. Wiele budynków jest cały czas  w trakcie renowacji.  W czasach  Rewolucji Kulturalnej klasztor  uległ znacznemu  zniszczeniu

Żyje tutaj prawie 700 mnichów. Choć to duża liczba, zupełnie ich tam nie widać. Mają dużo zajęć. Przemykają czasem jak duchy.  Żyją w  bardzo skromnych warunkach., w małych domkach obok Klasztoru. Ciekawe, co by powiedzieli nasi księża, gdyby przyszło im żyć w takich warunkach?

Choć to jeszcze  nie Tybet, Shangri- La jest drzwiami wejściowymi do niego. Podmuch tamtejszego klimatu jest mocno wyczuwalny.

 Bardzo lubię tę spokojną, pełną   melancholii i skupienia atmosferę. Pamiętam jak po pierwszym   długim pobycie w hałaśliwych Indiach  wjechałam do Nepalu, poczułam się jak,  w przysłowiowym niebie. Tak jest w każdym buddyjskim kraju. Snujący się dym z  zapalonych  kadzideł  potęguje nastrój. A jeszcze jak widoki z klasztoru  zapierają dech, to cóż więcej trzeba?

Jak pamiętam , wszystkie Tybetańskie klasztory, te, które odwiedziłam w Ladakhu, Sikkimie , czy tutaj w Chinach, zawsze położone  były  spektakularnie. Modlitwy wtedy są chyba lepiej wysłuchiwane. I ja odmówiłam kilka modlitw. Jeden obrót w kierunku ruchu wskazówek zegara jest odpowiednikiem odmówienia jednej modlitwy. Mimo, że Shangri-La nie leży na terenie Tybetu, jest z pewnością miejscem, gdzie można zetknąć się i poczuć  tybetańską kulturę. A co najważniejsze, jeszcze nie  skażoną masową turystyką.

Jak myślicie , odnalazłam magiczną moc Sangri - La?