ARMENIA -perła Zakaukazia

         

 Do Armenii wybieraliśmy się kilkakrotnie  . Z różnych przyczyn,  podróż musiała być odkładana. Za trzecim razem się udało. I jak tu nie wierzyć w przysłowia?


Gdy  do sąsiedniej Gruzji płynie coraz szersza fala turystów, tak Armenia, czeka jakby w uśpieniu.  
Ten mały kraj, wielkości polskiego województwa,  napakowany jest taka ilością zabytków, że mógłby  spokojnie obdzielić nimi  kilka innych  krajów . Nie sposób zliczyć  i odwiedzić wszystkie zagubione w górach średniowieczne monastyry. Ich położenie często mocno zaskakuje. Potrafią zawisnąć na stromych urwiskach, zboczach kanionów , w miejscach pięknych i niedostępnych. Podczas naszej podróży odwiedziliśmy te najważniejsze , często wpisane na listę UNESCO.
Naszą przygodę  z historią Armenii zaczęliśmy od stolicy tego kraju ,  Erewania.  Ale o nim chcę napisać w dalszej części wspomnień. Erewań stanowi świetną bazę do jednodniowych wypadów  po okolicy. 
Dziś będzie  właśnie o tym , co w jego okolicach jest warte zobaczenia, co wprowadziło nas w zachwyt i świetnie nastawiło do dalszej podróży. 
O bogactwie armeńskiej historii świadczą liczne zabytki, które w doskonałej kondycji przetrwały do naszych czasów.  Nasze zauroczenie tymi charakterystycznymi budowlami zacżęło się od MONAŚTYRU HOVHANNAVANK. Jego położenie jest spektakularne. Monastyr został wzniesiony  nad poszarpanym Wąwozem rzeki Kazagh. Piękna kopuła w kształcie parasola jest elementem charakterystycznym i rozpoznawalnym  w ormiańskiej architekturze religijnej.  Monastyr przez wieki słynął jako ośrodek tworzenia manuskryptów .

Atmosfera jaka panuje we wnętrzach armeńskich monastyrów jest nie do opisania. Półmrok, rozświetlany miejscami blaskiem anemicznych świec wprowadza nas  w nastrój zadumy, wyciszenia.  Sączy się chóralna  muzyka lub odprawiane jest  nabożeństwo. Każdy dźwięk , wyśpiewane słowo , w takich okolicznościach brzmi  wyjątkowo. Większość armeńskich Kościołów jest otwarta dla każdego. Dużą zaleta tego klasztoru jest to, że w zasadzie nie docierają tu turyści  i można go podziwiać w samotności. Tak tez było tego dnia.

Do monastyru i innych atrakcji  tego dnia, dotarliśmy najpierw marszrutką , a potem z miejscowym kierowcą Żiguli objechaliśmy to co chcieliśmy zobaczyć .Nasz  kierowca spisał się na medal. Tak samo duże brawa należą się jego maszynie. 

Myślę, ze wybaczycie mi brak ostrości. Mocno bujało, a drogi dziurawe jak diabli. Armenia nie słynie z jakości dróg, wręcz przeciwnie. Musiałam jednak  Wam pokazać tę mocno rozbudowana deskę rozdzielczą. 

Po duchowej uczcie, nasz kierowca wziął namiar na ARAGAC- najwyższy szczyt Armenii. 4090 mnpm. Nie sądzicie chyba, że wjechaliśmy tym samochodem  na sam szczyt. My nim podjechaliśmy na wysokość 3200 mnpm. A to i tak uważam za niezły wyczyn.

 Zanim tam dotarliśmy po drodze obejrzeliśmy z bliska jak wygląda ormiański alfabet. Twórcą jego był Mashots.  Alfabet powstał w V w. Ormianie  pękają z dumy , że posiadają własne literki.  Alfabet pod gołym niebem, w cudownych okolicznościach przyrody to jest coś. Zobaczcie  sami:)

Na południe od Aragaca znajduje się malowniczo położona twierdza AMBERD, co w tłumaczeniu znaczy TWIERDZA W CHMURACH. To jedna z krajobrazowych ikon Armenii. Stoi  samotnie pośród wzgórz, a wiosną, gdy wszystko kipi z zieloności , widok jest boski. My byliśmy niestety we wrześniu, więc dominowały żółcie i brązy. Wszystko było spalone słońcem. Twierdza została wybudowana  w niedostępnym terenie, na dość znacznej wysokości, bo 2300 mnpm. Była przez to łatwa do obrony. U podnóża wzniesienia przebiegają  głębokie doliny dwóch potoków, tworzących naturalne fosy.  Zamek postawiono w VII w . Jak mawiają miejscowi , obce wojska nie miały nawet odwagi do niego podejść. Nam się to jednak udało. Obeszliśmy ja prawie dookoła. Zajrzeliśmy także do małego kościółka, równie starego jak twierdza.

Koniec dnia zakończyliśmy u podnóża Aragaca. Wijąca się droga w górę , aż do wysokości 3190m dojechaliśmy naszym Żiguli. Krajobraz  zachwycał a, a widoki zapierały dech w piersiach. Znaleźliśmy się nad brzegiem niewielkiego Jeziora Kari, gdzie mieści się słynna Stacja Meteorologiczna. Miejsce to jest doskonałą bazą wypadową na szczyt. Jakieś 4 -5 godz dobrego marszu  i już jesteś na szczycie. My poprzestaliśmy na spacerze wzdłuż jeziora i na zjedzeniu najsłynniejszego dania w Armenii. HASZ, bo tak brzmi jego nazwa. Jest daniem dla mężczyzn, ale przygotowywanym przez kobiety. Hasz zaczyna się gotować wieczorem, a zjada się go następnego dnia z samego rana. Kiedy planuje się zjedzenie haszu, trzeba zaprosić rodzinę, przyjaciół, ale tylko męską część. Nie je się go samemu. Hasz jest daniem towarzyskim. Podczas jedzenia tej potrawy musi być podana wódka. A przecież samemu pić wódkę , to żadna przyjemność. Hasz jest bardzo specyficzny w smaku. Jest  rzadko podawany, zaledwie kilka razy w roku. Powinno się  go spożywać w miesiącach, w których nazwie jest litera "r". 
A co to jest hasz?
Otóż jest to chudy bulion gotowany na wieprzowinie. Do jego przyrządzenia potrzebne jest odpowiednia raciczka, uznawana za wielki rarytas. Ot i cała tajemnica. 

I tak nam minął  jeden z dni w Armenii. Był wypełniony po brzegi. A to dopiero początek. Jeszcze tyle było przed nami. Ale o tym w kolejnym poście.